Psychose avontuur 
# 25 Het onzichtbare monster
Tot dan toe had ik de psychotische ervaringen redelijk positief ervaren. Avontuurlijk, magisch, leuk, en spannend. Nog niet werkelijk als angst. Wat ik die nacht zou ervaren was angst, zoals ik die nooit eerder had meegemaakt.
De grote, oude, dure gebouwen wierpen grote schaduwen over de donkere straten van Lissabon. Na een volgende afslag kwam ik op een binnenhof dat omringt werd door de grootste huizen die ik ooit had gezien. Het voelde niet welkom.
Door de kou en dit gevoel gingen de haren in mijn nek recht overeind staan.
Doffe klanken klonken in de verte. De doffe dreunen leken ritmisch op mij af te komen. Als voetstappen van een groot beest. Ik zocht naar een verklaring maar ik zag niks. Snel liep ik verder.
Nog een keer keek ik achter me. Daar zag ik onregelmatigheden in de straat. Alsof een groot zwaar wezen de straat had opgestuwd. Hier schrok ik van, want die zelfde straat was ik net langs gelopen. Die heuvels waren er eerder niet.
Mijn hart begon sneller te kloppen en mijn passen werden sneller. Het dreunen ging door en de heuvels achter mij leken hoger te worden. “Waar komt het vandaan?!” dacht ik verward. De doffe klank werd steeds harder maar ik zag niets. Ik begon te rennen langs het enige pad. Nu pas zag ik dat het pad slechts 1 ingang en 1 uitgang had.
Of er nu een monster was of niet, ik rende voor mijn leven. Zweet en tranen stroomde langs mijn voorhoofd en in mijn ogen, waardoor ik ook nog eens minder kon zien.
Over mijn schouder dacht ik de lucht te zien bewegen. Daar was het monster, dat minimaal 3 keer zo groot als ik zelf was. Ik kon dit wezen niet zien, maar het was zo groot dat de lucht er om heen leek te bewegen.
Ik snelde de uitgang uit, verder de straten in, en keek niet om. Ik bleef rennen.
Een aantal straten verder stond ik totaal buiten adem bij te komen, proestend van de absolute inspanning. Met mijn armen op mijn knieën, bleef ik intens staan luisteren. Luisteren of ik het achtervolgende monster nog kon horen. Maar het enige wat ik nog hoorde was mijn eigen hart dat nog nooit zo snel had geklopt.
